مهمانی خدا

میهمانی عجیبی است، حال و هوایش با همه میهمانی ها فرق دارد. آداب و رسومش هم متفاوت است. میهمان که دعوت می کنی برایش خوردنی ها آماده می کنی اما اینجا که می آیی باید گرسنه و تشنه باشی، بجای بوی غذا بوی عطر و گلاب همه جا آکنده است و شمیم قرآن همه جا را بهاری کرده است.

بازار دلدادگی اینجا گرم است، عشاق کوی دوست، نامه عاشقانه اش را برداشته و با اشک چشم آیات قرآن را زمزمه می کنند.گویی می خواهند تمام خویش را در آینه مصفای آن بیابند. اینجا همه چیز رنگ و بوی دیگری دارد، هر هدیه ای را بخواهی برای صاحبخانه ببری باید لای کادوی قلب سلیم بپیچی وگرنه آن را نمی پذیرد. حتی اگر بخواهی مهربانی را هدیه ببری فقط باید بخاطر دوست باشد نه به طمع بهشت و نه ترس از دوزخ، اهل معامله را در این کوی راه نیست.

در میهمانی دوست، مروارید اشک بیش از هر متاعی فروخته می شود، خریدارش وجود مهربانی است که دستان پرمهرش را برای پاک کردن اشک هایت دراز کرده و عاشقانه تو را در آغوش گرفته و به سوی دنیای بی کرانی فرا می خواند که غم و غصه در آن دنیا هیچ راهی ندارد، همه جا نور است و روشنایی، آدمهایش از جنس بلورند و گل لبخند را مدام به هم هدیه می دهند. اما به راستی این میهمانی کوتاه که بسان برق می گذرد برای چیست؟ باید از صاحبخانه جواب را بجوییم... لعلکم تتقون

و تقوا یعنی نه گفتن به خود، یعنی اینکه در زندگی بتوانی به خود نه بگویی، محکم و استوار شوی، مقاومت در برابر خواسته هایت زیاد شود ، هر چیز خواستنی را نخواهی به جز دوست  ، هر چه هست اوست .

اگر اهل اندیشه باشیم می فهمیم که بله گفتن به تمام خواسته ها چقدر برایمان  مهلک است و چه راحت ما را در وادی گمراهی فرو می برد این بله گفتن

باید دست از هرچه غیر از اوست بشوییم تا در آبی دریای معرفت دوست شسته شویم ، به چه ماهیست این ماه رمضان .

 به راستی چقدر با خودمان رو راست هستیم ، فقط نخوردن را تجربه می کنیم ، یا بد ندیدن را ، بد نشیدن را و بد نگفتن را می توانیم آویزه گوشمان کنیم.

آری... به سرزمین نور نخواهیم رسید مگر اینکه بتوانیم نه گفتن را به خود بیاموزیم.

روزهایتان مقبول حق انشاالله .